fett

Zgodnie z obietnicą Wielkoluda (taki dałem mu przydomek), związano nas i pozostawiono w pobliżu miasta wraz z jednym strażnikiem. Usytuowano naszą trójkę tak, abyśmy musieli oglądać, jak nasze miasto zamienia się w płonące zgliszcza. Nie był to na pewno widok przyjemny, a nastrój pogarszały jęki i krzyki ludzi, wśród których były nasze rodziny...

Nasze zamyślenie o bliskich trwałoby pewnie jeszcze długo, gdyby Corowi nie udało się uwolnić. Rozwiązał swe ręce i zaczął oswobadzać Assę. Jego ruchy zauważył pilnujący nas rycerz.

- Co robisz smarku?!- warknął.

Oh, jaki mój przyjaciel był nierozważny! Zamiast udawać, że siedzi normalni, zaczął uciekać. Strażnik dogonił go i zranił śmiertelnie mieczem w szyję. Cor padł nieżywy...

Jeśli mam być dokładny, to wszystko rozpoczęło się w lipcu, mniej więcej w jego trzecim tygodniu. Jak co dzień, tak i wtedy siedziałem razem z przyjaciółmi, Assą i Corem, na „naszej”, ukrytej przed innymi polance. Skończyliśmy już zajęcia w szkole, które na nasze nieszczęście trwały cały rok. Zaszliśmy do domów tylko po to, aby zostawić plecaki i wziąć kanapki. Zapytacie się pewnie, co tam robiliśmy... Na pewno nie bawiliśmy się w jakieś dziecięce zabawy, bo z tego wyrośliśmy! Ja i Cor skończyliśmy już po siedemnaście lat, a Assie brakowało do tego wieku dwa miesiące. Wróćmy jednak do tematu... W wolnym czasie staraliśmy się ćwiczyć w walce wręcz oraz strzelaniu z kuszy i łuku. Tym razem jednak nasz trening został przerwany, gdyż usłyszeliśmy stuk kopyt kilkudziesięciu koni. Wyjrzeliśmy z ukrycia na gościniec i wtedy spostrzegliśmy, że w stronę naszego miasta zmierza około setka rycerzy. Najgorsze, ze nie wyglądali oni zbyt przyjaźnie...

Jak każda znana przeze mnie historia, tak i ta ma tytuł. A brzmi on następująco:

„Oczekiwanie na nieuniknione”

Przedstawił mi ją jakiś wędrowiec, który odczytał całość ze starej księgi. Za jego zgodą spisałem całość i przedstawiam ją każdemu (a więc i Wam). Skąd wziął się orginał? Tego niestety nie wiem... Teraz słuchajcie!