Mężczyzna prowadził nas dalej związanych. Wyszliśmy z terenu targu i skręciliśmy w stronę lasu. Gdy straciliśmy z oczu miejsce, w którym byliśmy przed chwilą przetrzymywani, nasz nowy właściciel odwrócił się i rozwiązał sznur.
- Jesteście wolni.- powiedział.
Na miejsce dotarliśmy po ośmiu dniach. Zdziwiłem się, gdyż podczas trasy karmiono nas tak, abyśmy nie zasłabli. Zapewne chcieli, żeby ich „towar” wyglądał dobrze. Po rozmowie Wielkoluda z zarządcą targu, dwóch rycerzy zaprowadziło nas do klatki. Potraktowano nas jak zwierzęta! I to zwierzęta, które były co chwila oglądane, jak na jakiejś wystawie psów rasowych... Dotykano nas, a właściciela tego całego interesu pytano, czy jesteśmy zdrowi. Byliśmy, ale on o tym nie wiedział i w pewnym sensie kłamał.
Kolejną rzeczą, która tego dnia zdziwiła mnie, było pojawienie się pewnego, wyglądającego na niezbyt bogatego, człowieka. Zapytał on, ile kosztujemy:
- Ile za nich chcecie?
- Piętnaście sztuk złota i pięć srebrników za sztukę.
Mężczyzna przed kupnem nawet dobrze się nam nie przyjrzał.
- Wezmę oboje. Oto pieniądze...- Podszedł do klatki.- Chodźcie za mną.
Po paru godzinach wszyscy rycerze wrócili na gościniec. Wyglądało na to, że żaden nie był ranny. Nawet zmęczenia nie okazywali. Jedyne, co mówiło, że walczyli, to krew na pancerzach... Ja i Assa zostaliśmy związani i zaczepieni do koni tak, aby iść koło siebie. Ruszyliśmy w drogę.
Zgodnie z obietnicą Wielkoluda (taki dałem mu przydomek), związano nas i pozostawiono w pobliżu miasta wraz z jednym strażnikiem. Usytuowano naszą trójkę tak, abyśmy musieli oglądać, jak nasze miasto zamienia się w płonące zgliszcza. Nie był to na pewno widok przyjemny, a nastrój pogarszały jęki i krzyki ludzi, wśród których były nasze rodziny...
Nasze zamyślenie o bliskich trwałoby pewnie jeszcze długo, gdyby Corowi nie udało się uwolnić. Rozwiązał swe ręce i zaczął oswobadzać Assę. Jego ruchy zauważył pilnujący nas rycerz.
- Co robisz smarku?!- warknął.
Oh, jaki mój przyjaciel był nierozważny! Zamiast udawać, że siedzi normalni, zaczął uciekać. Strażnik dogonił go i zranił śmiertelnie mieczem w szyję. Cor padł nieżywy...
Ruszyliśmy za armią, ale nie mieliśmy szans na ich wyprzedzenie. Utrudniały to dwie rzeczy: zagęszczenie lasu (nie mogliśmy przecież wyprzedzić ich na gościńcu) oraz to, że oni pędzili na koniach. Wszystko może byłoby dobrze, gdyby nie to, że dwóch rycerzy odłączyło od reszty i zaczęło szukać czegoś w lesie. Widocznie usłyszeli, jak biegniemy... Razem z Corem i Assą skoczyliśmy w krzaki., aby ukryć się. Na wiele się to nie zdało, gdyż i tak zostaliśmy znalezieni. Szybko zdjąłem kuszę z pleców (tylko ja miałem broń) i strzeliłem w jednego z wojowników. Ten oberwał prosto w brzuch i spadł z wierzchowca. Podobno głupota nie boli... Kłamstwo! Drugie rycerz zamachnął mieczem wybijając mi kuszę z ręki, a przy okazji tworząc ranę, która miała pozostawić bliznę na mej dłoni do końca mego życia.
Po chwili dotarło w naszą stronę kilku innych ludzi, identycznie ubranych, jak ten, którego zabiłem. Rozstąpili się jednak, przepuszczając osobnika ubranego w złotą, wypolerowaną zbroję. Do tego wielkoluda (miał około dwa metry wzrostu) zbliżył się jeden z rycerzy stojących bliżej mnie.
- Co z nimi zrobić, panie?- spytał.
Kolos przyjrzał się nam. Nie widziałem jego twarzy, gdyż zasłaniał ją hełm. Jego oczy mówiły jednak wszystko...
- Związać. Sprzedamy ich na targu niewolników.